In de ban van

Ik heb de grote wens om op het water te wonen en dat die woning ook nog mobiel is. Dus heb ik mijn voelsprieten uit.

Na de Zuiderdam (liefde op het eerste gezicht) die uiteindelijk niet in de verkoop ging, kwam nu deze op mijn pad. Drie bij negen meter. Mooie maat. Ik heb een zwak voor dit soort boten. Het karakter spat er vanaf en doet me kwispelen.

Ik zie het dan al helemaal voor me hoe ik dit verbouw naar mijn idee van een oase en daar lekker de rivieren en meren mee afvaar. Vol geplakt met zonnepanelen en voorzien met een elektrische motor zodat slechts de zon me voortstuwt.

Maar na wat appen met mijn broer en een telefoontje met iemand die regelmatig boten verbouwd ben ik toch weer met beide benen op de grond. Het is niet een praktische keuze. Het was vooral de windvang die me met pijn in mijn hart doet besluiten deze kans voorbij te laten gaan.

Nostalgie

Als kind kreeg ik beschuit met warme melk en suiker als ik misselijk was (geweest). Gister was mijn lief ziek en moest ik op het laatste moment nog even naar de winkel voor medicijnen. Toch nog even op zoek naar wat “neutraal” voedsel en toen kwam ik beschuit tegen en dacht ik weer aan vroeger.

Ze heeft er uiteindelijk niets van gegeten en nu had ik het als ontbijt :). Moet echt meer dan 30 jaar geleden zijn dat ik dit hebt gegeten. Smaakte als vanouds.

Zomaar wat lampjes

De kerstverlichting hield er mee op. En omdat ik het zo goed mogelijk wil kunnen inleveren voor recycling heb ik zoveel mogelijk onderdelen los zitten halen.

Elke keer als ik dat doe kom ik er weer achter hoe schijnbaar eenvoudige dingen bijzonder bedacht, verfijnd en geproduceerd zijn.